Column Peter van Boekel: Morgen kan het anders zijn

Met de kranten die vol staan met het recentste corona nieuws, lijkt er haast niks anders meer te bestaan dan dat. Vaak met records die we liever niet breken.

Sommige mensen kiezen ervoor om vooral het negatieve, het vervelende, het donkere te zien. Ik kies ervoor om ook het positieve te zien en te ontdekken. Dichtbij, nu ik meer wandel in onze prachtige natuur. Een groet voor een (on)bekende. Of me te realiseren hoe goed we het eigenlijk hebben als ik een stuk neem van de samen met mijn vrouw gebakken appeltaart.

Corona beheerst en begrenst ons dagelijks leven. Het stelt ons voor uitdagingen. Werpt vraagstukken op. Zorgt voor zorgen en brengt onzekerheid met zich mee. Angst ook. Voor de eigen gezondheid. Of die van een naaste. Voor het voortbestaan van je, op last van de overheid, gesloten bedrijf. En dan moeten we ook nog afstand van elkaar houden. Terwijl je het liefst een arm om iemand heen zou willen slaan. Een kneepje in de schouder, zo van “het komt wel goed joh”.

Het zorgt voor een aarzeling in het ontmoeten. Want zo ga je toch het liefst niet met elkaar om. En toch is die aarzeling ook een teken wat bemoedigt. Het laat zien dat wij mensen elkaar en elkaars nabijheid nodig hebben. Dat we elkaar nodig hebben. Juist als het even moeilijk is.

Het is daarom goed om je af en toe te realiseren, dat het nu, niet eeuwig blijft. Dat ook slechte tijden voorbij gaan. En dat na regen toch altijd weer die zonneschijn komt. Hoe absoluut en blijvend een situatie soms ook mag lijken.

Op een dag is vandaag slechts een voetnoot, maar tot die tijd moeten we ons er samen doorheen slaan. Met een beetje medemenselijkheid en een beetje creativiteit. Want juist in uitdagende tijden, komen de mooiste dingen tot stand. Dat is een ding dat zeker is.

Morgen zal het anders zijn. Op een dag is vandaag slechts een voetnoot.