Column Erina: Klanten

Ik ben dol op autorijden. Je kunt met een auto overal komen, het ding brengt je precies waar je wilt zijn. Het is een kwestie van zorgen dat je tank vol zit, en alles komt goed. Voor mij is een auto een ding op vier wielen waar je benzine in gooit en dan doet-ie het. Als het weer zomertijd wordt, poets ik het zout van de voorbumper. De rest van het jaar verontschuldig ik me voor de bladeren van bomen die naar binnen woeien, en ander onverklaarbaar ongemak dat overal rond slingert. Soms houd ik grote schoonmaak en sleep een stofzuiger over de stoelen. Schoon is schoon, zeg ik dan altijd maar.

Voor mijn collega ligt dat anders. Hij wil geen auto van de zaak, maar voorziet liever in zijn eigen behoefte. Eerst dacht ik nog dat hij in een duurzaam ding met zonnepanelen op het dak rondreed. Maar neen, collega heeft een Saab. Ik vind het een verouderd model uit een fabriek die honderd jaar geleden is gesloten, maar dat schijn ik verkeerd begrepen te hebben. Hij heeft het over zijn vriendin van achttien lentes jong en noemt de auto liefkozend Sabine. Sabine heeft een witleren interieur, een airco en stoelverwarming. Natuurlijk hebben de koplampen ruitenwissers, die hij elk jaar van verse bladen voorziet. Het gat in het dak noemt hij cabrio.

In de tijden dat het nog kon, gingen we als collega’s regelmatig in zijn auto op klantbezoek. Ik moet zeggen, het zoefde over de weg als een zonnetje. De vering zorgde dat je zachtjes heen en weer bewoog als we met een vaartje hobbelige paadjes namen. Liefdevol aaide hij dan over het stuur en knikte dat het goed was. De laatste keer dat ik in zijn auto zat, had ik als idee van vriendelijkheid twee kopjes koffie meegenomen. Bij het vertrek hield ik ze recht zodat er niks over de rand klotste. Maar al gauw werd collega overmoedig. Toen hij me wilde demonstreren hoe vloeiend zijn Sabine een drempel nam, ging het mis. Uiteindelijk ben ik terug gelopen naar kantoor. En rijd ik voortaan lekker zelf naar klanten.