Column Erina: Waterspoor

We zitten weer binnen. Voor minstens drie weken opgesloten in onze kamers. Als we gezellig een kopje thee willen drinken, zetten we een schermpje op tafel, naast de suikerpot. We slurpen en kletsen tot we vierkante oogjes hebben van het turen naar dat kleine oppervlak. 

Ik word er niet blij van. Als de regen de hele dag naar beneden druipt, wordt het overdag nauwelijks licht en steeds eerder donker. Inmiddels doe ik al voor half acht de lampen aan. Overdag warmt de zon mijn kamer ook al niet meer op. Toen ik gisteren de verwarming toch maar hoog zette, had hij er geen zin meer in. Het vlammetje knipperde, maar meer dan dat, kreeg ik niet voor elkaar.

Met tegenzin toog ik naar zolder. Daarvoor moest ik eerst het touwtje van de vlizotrap te pakken krijgen. Het is net te kort voor mijn lengte. Na drie keer springen, had ik het te pakken en kon ik op een wiebelende trap langzaam naar boven klimmen. Alles is wankel aan het ding, en als ik naar beneden kijk, kan ik in de diepte de voordeur zien. De trap naar zolder doet me denken aan een overlevingstocht die niet aan mij is besteed.

Eenmaal boven, baande ik me een weg tussen de spinnenwebben. Ik weet niet hoe die dieren dat doen, want elk voorjaar haal ik ze weg. En toch zitten er in de herfst weer hele families. De lichtjes op de ketel knipperden. Allemaal. De reset-knop veranderde er niks aan. Tot ik het stuk tuinslang zag liggen, naast de ketel om hem bij te vullen. Tuurlijk, alle water is afgelopen zomer verdampt! Er hoeft alleen maar verse voorraad in.

Blij dat ik de oplossing wist, zette ik de slang aan de kraan en het andere uiteinde aan de ketel. Nadat ik de kraan opendraaide, ontdekte ik dat de boel niet goed vastzat. Het water spoot alle kanten op, vooral de mijne. Op de trap naar beneden, liet ik een waterspoor na.