Column Erina: Kruiwagen

Ik had een heel sympathieke collega. Zo’n collega die iedereen wel wil hebben. Hij was vriendelijk, wist alle foefjes op technisch gebied en was altijd bereid die uit te leggen. Eigenlijk was hij de ideale collega, iemand die precies de dingen doet en kan, waar ik zelf niet slim genoeg voor ben.

Tot hij op een dag ziek werd, probeerde weer beter te worden, maar toch nooit meer helemaal zijn oude ritme terugvond. Uiteindelijk bleek dat hij beter kon ophouden met het werk dat hij deed. Dat was een harde dobber. Voor hem, maar ook voor de hele afdeling.

Toen we nog niet wisten dat zijn vertrek het einde van de oude wereld zou worden, namen we afscheid. We vroegen hem wat hij ging doen. “Tuinieren,” zei hij blij. 

Gisteren sprak ik hem. Hij vertelde over zijn nieuwe tuinder-leven als volkstuin-bezitter. Hij kocht zaadjes van planten die op de verpakking kleurige groenten beloofden. Elke dag liep hij met hark en schoffel over zijn land. In de meivakantie raakte hij vertwijfeld. Hier en daar piepten wat groene stengeltjes uit de grond. Maar die prachtige planten op de verpakking van de zaadjes, waren in geen velden of wegen te bekennen. Hij schoffelde en bewaterde dat het een lieve lust was. En heel soms sprak hij de plantjes toe. Het hielp nauwelijks.

In juni ging hij met vakantie. Moedeloos van het vele wieden, teleurgesteld van de trage groeiers. 

Maar toen hij terugkwam, leken zijn plantjes zo’n beetje ontploft. Als hij geduldig keek, kon hij ze bijna zien groeien. En als hij de zon zijn werk liet doen, zag hij langzaam de groene groenten vrolijk rood kleuren.

Nu had hij een probleem. Wie wilde er in hemelsnaam een courgette van hem hebben? Hij had er zoveel, dat hij ze van het land moest halen met een kruiwagen.