Column Erina: Trein

Het gekke aan verhuizen is dat je plotsklaps een andere wereld binnenstapt. Door achter een vrachtwagen aan te rijden waar je hele leven in is gestopt, rijd je een nieuw hoofdstuk binnen. Mijn vriendin ging verhuizen, 80 kilometer verderop. Ik hielp inpakken, maar ongezien verdween ook mijn sleutelbos in een verhuisdoos. Noodgedwongen reed ik met haar mee. Om de sleutels te zoeken en om dan ook maar te helpen uitpakken. Een paar dagen vond ik lang genoeg. 

Ik houd niet van verhuisdozen. Waar je ook loopt, ze versperren je altijd de weg. En wat je bij het inpakken ook doet, op de een of andere manier schrijf je nooit precies op wat erin zit. ‘Woonkamer’ klinkt logisch, maar de kast waar de spullen uit kwamen, staat straks in de speelkamer. Moeten je woonkamer-rommeltjes dan mee naar de speelkamer? Of toch niet? Mijn vriendin bleef optimistisch ronddolen, op zoek naar nieuwe plekjes voor de theepot, de vliegenmepper en de keukenmachine. 

Ik probeerde van enig nut te zijn, terwijl ik wanhopig alle dozen opende op zoek naar mijn eigendom. Je kunt nog beter zoeken naar een speld in een hooiberg, dan naar een sleutelbos in volle verhuisdozen. Die dingen liggen klem, dus rammelen niet. Ze zijn klein, dus in elke doos moet je tot onderin graven. En bovenal moet je geduld hebben, want je vindt ze natuurlijk in de laatste doos, helemaal achteraan, net op het moment dat je er met een luide gil mee op wilt houden. 

Uitgeput viel ik neer op de bank, dankbaar dat ik voorlopig toch echt op mijn eigen plekje blijf wonen en misschien wel helemaal nooit meer verkas. Want het zijn niet alleen de spullen. Ook de tv-aansluiting en de wifi moeten mee. Maar dat hoef je gelukkig niet zelf te doen. Daar komt een monteur voor. Ik heette hem welkom op corona-afstand en hield een oogje in het zeil hoe hij door het hele huis de tv’s op kwetterende kinderprogramma’s zette, en de streepjes van de wifi weer allemaal donkergekleurd kreeg. 

Nadat hij weg was, wilde ik mijn vriendin trots laten zien dat ze weer helemaal bij de tijd was. Met een weids armgebaar met de afstandsbediening, drukte ik op de knopjes. Het scherm ging op zwart en bleef zo. Geen enkel knopje hielp er meer aan. Het geduld van mijn vriendin bleek ook op. Uiteindelijk heb ik maar de trein naar huis genomen.