Column Erina: Zagen

Het blijft een rare tijd. Ik weet niet of ik er ooit aan gewend zal raken. Opeens kan ik niet meer mopperen op de kantoortuin, waar mijn collega’s te luidruchtig, te enthousiast vertellen over hun weekend-avonturen. En de rij bij de koffie-automaat lijkt eigenlijk ook niet meer zo erg. Want er stond altijd wel een collega in de buurt die mee wilde mopperen over het weer. Ik mis zelfs de printer, die het veel te vaak lukte om zelf te bedenken wat hij wilde printen, in plaats van te doen wat ik meende geseind te hebben. 

Mijn werkdag begint tegenwoordig met de trap af sloffen. Naar beneden, waar mijn koffiezetter sinds een aantal weken overuren draait. En daarna weer naar boven, met een flinke mok koffie. Om lang genoeg achter mijn laptop te kunnen zitten tot hij leeg is. En tot ik pijn krijg in mijn nek. Of in mijn schouders. Of gewoon een bonkend hoofd achter prikkende ogen.

Toen ik er via de videoverbinding over klaagde, concludeerde mijn baas dat ik niet goed pas bij mijn bureau. Mijn is het bureau te hoog. Of eigenlijk ben ik te kort. Volgens mijn baas was het allemaal niet zo moeilijk. Ik moest maar een nieuwe bureaustoel kopen. Eentje die je heel hoog kunt zetten, zodat ik ergonomisch handig aan het toetsenbord kan.

Toen ik vroeg of hij wilde betalen, was hij resoluut. Ik had al een laptop, ik had al een toetsenbord. Voor een goede stoel moest ik toch echt zelf maar zorgen. En tja, opperde hij, ik kon natuurlijk ook nog altijd een stukje van de poten van het bureau zagen. 

Natuurlijk ben ik de beroerdste niet. Goed zitten is belangrijk. Maar zelf een nieuwe bureaustoel kopen? Daarmee zou ik toegeven dat ik nog een hele lange tijd op mijn zolderkamer zal moeten werken. En eigenlijk ben ik dat niet van plan. Een diepte-investering voor een crisis die hopelijk heel gauw over is, vind ik echt niet nodig.

Dus kocht ik een mooie houtzaag. Zo-één waar je tafelpoten geweldig mee kunt kortwieken. Ik tekende precies af waar ik moest zagen en hoe ik de poten gelijk kon krijgen. Toch bleek er steeds één poot net te lang. En moest ik een nieuw rondje om alles op de goede hoogte te krijgen. Na een dag van noeste arbeid leek het gelukt. Het bureau is niet meer te hoog. Ik kan hem nu gerust gebruiken als salontafel.