Column Erina: Asperges

Mijn moeder was in het voorjaar altijd erg geïnteresseerd in temperatuur en zonneschijn. Dat begon eind april, en duurde tot 24 juni. Als het even mooi weer was, stapte ze na twee dagen op de fiets naar een verderop gelegen boer. De aspergeboer. Ik vond het geweldig als ik mee mocht. In de schemerige schuur stonden grote bakken water met witte stokken. Dikke bij de dikke, kleintjes bij de kleinere en de stukken in een aparte bak. Mijn moeder kocht altijd de stukken. Ze werden met een vochtig-gerimpelde hand uit het water gevist en voorzichtig op een weegschaal gelegd. Zo’n weegschaal met een grote glimmende schaal onderaan de haak van de veer die het gewicht aangaf. In de schaal zat een gaatje waardoor het water langzaam van de asperges drupte, ergens in een emmer die soms wel heel erg vol leek. Zo hoefde je tenminste niet duur te betalen voor koud waswater.

In de donkere schuur stonden steevast nog meer dames. Ze waren blij om elkaar tegen te komen, en vertelden verheugd dat het witte goud de grond uit schoot door de warme lentezon. Het scheelde per kilo minstens een kwartje met een regenachtige dag. Ze schepten op over hun heerlijke gerechten en bespraken het recept van mijn moeder die beweerde de lekkerste aspergesoep van de hele wereld te maken. Daar was ik toen absoluut zeker van.

Twee maanden geleden kwam er een nieuwe collega. Ze moest zichzelf een weg zoeken door een corona-leeg gebouw. En kennismaken met nieuwe collega’s waarvan ze in de Skype-verbinding alleen tegenlicht-contouren zag. Ze kwam uit de andere kant van het land en ik nodigde haar uit om aan mijn tuintafel te komen kennismaken en asperges te eten. Mijn bezoek aan de boer mislukte, in vliegende vaart veroverde ik een bundeltje groene asperges bij de super. Het recept van mijn moeder was nog bij de hand, dus we smulden van een soep die zij qua kleur niet als asperge herkende. Ik legde haar het verschil tussen groen en wit uit, en gaf haar het recept mee waarmee ze manlief zou verrassen.

Gisteren sprak ik haar en vroeg naar de ervaringen van het lekkerste soeprecept van de wereld. Ze barstte in snikken uit. Echtgenoot was drie dagen boos geweest. Oneetbare witte blokjes, noemde hij de heerlijke asperges die niet zacht wilde worden. Het duurde een heel pakketje natgesnotterde zakdoekjes vóór het haar duidelijk werd dat groene asperges niet, maar witte nou juist heel zorgvuldig wél geschild moeten worden.