Column Erina: Schaap

Het was druk in het bos. Ik meende dat op zondagmorgen om 8.00 uur driekwart van Bernheze nog op één oor lag. Dat was een vergissing. Het leek of iedereen met een mountainbike er op uit was gegaan. Mountainbikers maken hun eigen paadjes, dwars door het bos. Ik kan me voorstellen dat het leuk is, want je komt zo wel heel dicht bij konijnen en andere aaibare bosbewoners. Maar als bezadigde fietser op een verhard pad, kreeg ik steeds een hartverzakking als er weer eentje uit het bos opdook en mijn pad kruiste. Natuurlijk rakelings voor of achterlangs. Want een mountainbiker is net een echte fietser, die niet houdt van stoppen, afstappen, links, rechts en nog eens links kijken, en dan pas de oversteek te wagen. Als je vaart hebt, wil je die houden! 

Toen ik braaf aan kwam peddelen bij een kruising, ging het bijna mis. Drie mensen aan de overkant begonnen te zwaaien en te roepen, waardoor ik eens goed keek of het bekenden waren. Maar neen, zij hadden een superwielrenner achter mij gezien die niet van zins leek te stoppen. Als ik linksaf was gegaan, hadden we met z’n tweeën over de weg geschoven als curlingstenen op het gladde ijs. Het zwaaien en roepen zorgde dat ik afremde, waardoor de snelheidsduivel voorlangs scheerde. De begroetingen met de onbekenden aan de overkant waren hartelijk, maar het duurde even voor ze waren bijgekomen en verder wandelden. 

Ik hield een stop bij een vriendelijk bankje, waar ik leerde dat Bernheze zelfs na de bevrijding een oorlogsvliegveld had. In Nistelrode, waar nu de A50 langs komt, lag het vliegveld B.88 Heesch. De Canadezen dachten in Heesch te zijn, toen ze de paaltjes neerzetten. Het geeft een kijkje in een geschiedenis die nu opeens uit een andere tijd lijkt.

Vlakbij het zitje is een wildrooster. Ik denk niet dat hij bestand is tegen een wisent die met 60 kilometer per uur aan komt hollen. Maar voor honden blijkt het een enorm obstakel. Een kleine Beagle was zowaar rustig en bedachtzaam, toen hij naar de overkant strompelde. “Dat doet hij altijd zo!”, zei ze eigenaar trots.

Twee grotere honden, ruim boven de 20 kilo, waren minder handig. De eigenaar tilde de grootste van de twee over het rooster. De achtergebleven viervoeter begon jammerlijk te piepen, nam een aanloop en sprong de sprong van zijn leven. “Tja,” zei de man, “als er één schaap over de dam is…”