Het coronavirus doet zijn intrede

PERU - 22.00 uur; Kerstavond, Lima, Peru. Verspreid over twee tegen elkaar geschoven bedden liggen ik en mijn vrouw, onze zoon Julian, poes Bartola en baby Casper van vijf maanden oud. De gebruikelijke opstelling. Mijn vrouw kijkt op van haar telefoon en zegt me op aangeslagen toon: “Yes, i have it”. Snel grijp ik zelf naar de telefoon, log in op het systeem van een Peruaans laboratorium en zie mijn eigen resultaat: ‘detectado’. Dit is het dan. SARS-CoV-2, ofwel coronavirus, doet zijn intrede. Het voelt toch onwerkelijk.

Eerder die dag vertelt de kinderarts ons tijdens een ‘videoconsult’ dat hij al wel honderden families met corona heeft behandeld. Met wat wij hem vertelden wist hij al genoeg. “Jullie hebben zeer waarschijnlijk allemaal corona.” Onze Julian was de dag daarvoor in de nacht erg ziek geworden, met hoge koorts. Wij hadden beide toevallig een weinig zeggend kriebeltje in de keel. De koorts van Julian was alweer gezakt, maar deze dag lag hij uitgeput op bed. Volledig uitgeschakeld. Normaliter een drukke jongen, niet moe te krijgen. Zelfs met koorts, diarree, of verkoudheid, net zo vrolijk als altijd. Maar dit was anders.

In mijn laatste brief schreef ik dat het terugkomen in Peru, na vakantie in Nederland, voelde als het bereiken van veilig gebied. In Nederland was het virus zo dichtbij gekomen. Ironisch genoeg waren we binnen een paar weken in Peru alsnog met zijn vieren besmet. De bron was gemakkelijk gevonden. De vriendin van mijn zwager, en ook haar gehele familie, waren inmiddels al positief getest. Het virus voelde voor mij altijd als een mysterie. Ik wist eigenlijk niet hoe dat dan gaat. Die Kerstavond was het een vreemd besef dat ik het nu eindelijk zelf ging ervaren.

Het virus voelde echt als iets nieuws, iets anders. Een vreemd weekje met van alles wat, maar niks ernstigs. Geen hoest, of benauwdheid, maar daarentegen wat hoofdpijn, spierpijn en een snotneus. Julian was na een dag op bed alweer een stuk beter. Maar het zien van onze vijf maanden oude baby, met waterige oogjes, roerloos in zijn box, was voor mij reden genoeg om dit virus serieus te nemen. Al met al viel het natuurlijk alles mee. Een kwestie van de dagen een beetje futloos binnenshuis uitzitten.

In Peru komt een derde golf nu opzetten. De derde prik is voor iedereen die wil al een paar weken beschikbaar. Er wordt natuurlijk veel minder getest. Maar ook hier merk je aan alles dat er overal om je heen mensen besmet worden. Het speeltuintje om de hoek zag er vandaag maar leeg uit. Ik denk niet dat het toeval is.

Paul uit Nistelrode, zoon van Kees en Mayke Hendriks, woont sinds 2012 in Peru.