Column Erina: Opgelost

De tijden zijn veranderd. Een gezellig blokje om is al gauw een overlevingstocht in het ontwijken van mensen die je vroeger nog gezellig op de koffie vroeg. Praatjes op straat zijn bijna onmogelijk. Door de wind die vrij tussen onze anderhalve meter blaast, maar ook door het mondkapje dat het geluid perfect weet te smoren. Ik vind het ingewikkeld. En daarom blijf ik liever thuis in mijn eigen tuin, met een praatje over de schutting. En een boodschappentas die ik voor de voordeur zet van mijn broze overbuurman. Zodat hij hem minstens een uurtje in de kou kan laten staan vóór hij hem binnenhaalt en weer voor een week vers eten in huis heeft.

Sinds begin van dit jaar ben ik een ster geworden in het bakken van broodjes, het mixen van eiwit voor biscuittaart, en het garneren van koekjes die ik één voor een uit de oven haal, om daarna met mijn huisgenoten te bekijken, keuren, en testen op smaak.
Natuurlijk proeft de halve straat mee, en zijn mijn wafels en zandkoeken tot favoriet uitgeroepen. Maar dan toch. Je kunt het zien. Niet alleen aan mijn gezonde bolle wangen, maar ook aan de weegschaal. Sinds een paar weken past mij alleen nog stretch-kleding. De strakke broek die ik vorig jaar nog fluitend aan had, is op miraculeuze wijze gekrompen toen hij geduldig in de kast zijn taken afwachtte. En mijn favoriete witte blouse mist opeens een knoopje op een plek waar het ding absoluut niet gemist kan worden. Zelfs mijn pyama ligt niet meer lekker in bed. Hij knelt en schuurt en is dringend aan vervanging toe.

Mijn collega klaagde er ook al over. Zij heeft kleding die opeens haar dochter zou kunnen passen. Terwijl ze er niks geks mee heeft gedaan, zegt ze. Ik weet het niet. We hebben een coronacrisis. Maar misschien hebben we ook wel een kledingcrisis, waarvan het maar de vraag is hoe we die ooit opgelost krijgen.