Column Erina: Ruitenwissers

Natuurlijk zaten de pootjes al langere tijd los. Ze wiebelden zodra je er aan kwam. Maar als de boel dan eenmaal stevig stond, merkte je niet meer dat een schroevendraaier handig zou zijn om de boel weer deugdelijk in elkaar te draaien. Nou moet ik eerlijk zeggen dat ik niet zo handig ben met schroevendraaiers en kleine schroefjes, dus ik had er niet aan gedacht om zelf te gaan sleutelen.

Tot natuurlijk net op een onhandig moment een pootje afbrak. Of tenminste, het lag ernaast. Met een schroefje dat zo klein was dat je het gemakkelijk kon doorslikken zonder dat je ook maar een hikje zou merken. Natuurlijk kon ik mijn reservebril nergens vinden. Het typische van die dingen is, dat je ze tegenkomt als je ze niet nodig hebt. Tegen de tijd dat je dringend op zoek moet naar het ding, heeft het zich voor altijd verstopt.

Ik vond wel mijn zonnebril. Met die vreselijke buien en donkere luchten, had ik er niet zoveel aan. Dus plantte ik de halve bril op mijn neus en hoopte dat hij zou blijven zitten. Maar met elke beweging verschoof ding. Hij viel zo vaak op de grond, dat hij bijna in veel meer stukken naar de reparatie zou moeten. Ik gaf het op, nam een dag vrij en toog naar de opticien, een dorp verderop. Het gekke is, dat je tijdens het rijden, blindelings schakelt. Maar als het lijkt of er een waas voor je ogen zit, wordt het een probleem om de goede versnelling vinden.

Ik durfde het niet aan en pakte de fiets. Wankel probeerde ik recht te rijden. Nog nooit was ik zo blij bij de brillenwinkel te zijn. De reparatie was geen probleem. Met stevige pootjes stapte ik zeker op mijn fiets voor de terugweg. Maar toen ging het miezeren. De glazen besloegen, de druppels vertekenden alle beeld. Waarom zitten er geen ruitenwissers op een bril?