Column Erina: Overdag
Kunst & Cultuur“Is het bij jullie ook zo grauw en grijs? Zo’n dag dat je eigenlijk aan je winterslaap zou willen beginnen?” Mijn vroegere schoolvriendin verhuisde ooit naar Friesland en stuurde me een appje. Friezen zijn anders dan Brabanders, dat weten we allang. Maar wij merkten ook dat het wéér in Friesland anders is dan hier. Daar waait het altijd, hier schijnt de zon. Maar nu kon ik haar geruststellen: ook bij ons is het grauw en grijs. En nat bovendien. Aan die winterslaap had ik nog niet gedacht.
Er zijn dieren die ergens rond deze tijd een holletje opzoeken. Een droog plekje onder een berg bladeren om eindeloos te dutten. Mijn favoriete winterslaper is de egel. Een jaar lang verzamel ik hout, het liefst planken die dertig centimeter hoog zijn, zodat ik in het najaar een prachtig huis kan timmeren. Ik zet het in het achterste hoekje van de tuin en verzamel alle bladeren die neerdwarrelen om het huisje te verbergen voor katten en ander onheil. En uit het zicht van de buren. Want egels zijn weliswaar dol op mijn timmerwerken, voor de show hoef je er niet naar te kijken. Tochtvrij, een schoorsteen van rietjes om extra te kunnen luchten, en een slurf van pakweg twintig centimeter als toegangspoort. Egels vinden het geweldig. Ze slapen erin tot de dagen weer lang genoeg zijn voor een warme zon.
Het gaat slecht met de egel. Niet alleen zijn er steeds minder tuinen waar ze lekker kunnen scharrelen, ze kregen ook een extra vijand: de robotgrasmaaier. Als een dief in de nacht sluipt hij naderbij, terwijl de egel zich verschrikt oprolt tot een bal. De robot is niet onder de indruk en maait er overheen alsof het een molshoop is. Daarna slapen die egels hun eeuwige winterslaap. Het schijnen er honderden per jaar te zijn, overal waar de robot wordt geprogrammeerd om in de schemer en het donker te maaien. Laat dat nou net de tijd zijn voor de egel om rond te sjouwen. Ik zou willen dat robots alleen nog overdag mogen maaien. Daar timmer ik graag een extra huisje voor.
