Column Erina: Adopteren

Mijn kat heet Tom. Het is een echte lieverd. Zodra ik uit mijn werk kom, brengt hij me kopjes en gaat snorren. Dat doet hij tot hij eten krijgt, waardoor ik me afvraag of hij echt zo blij is om mij weer te zien. Eerlijk gezegd denk ik dat de liefde ook bij een kat door de maag gaat. 

Sinds een tijdje wil Tom de tuin in. Ik dacht dat zijn favoriete plek onder een struik in de tuin was. Dat hij daar dommelt en droomt van muizen die hij vangt en half afgekloven voor mijn voeten legt. Het schijnt dat ik er mee moet spelen, en ik elk geval zo blij moet worden dat hij spontaan kattensnoepjes van me krijgt.

Toen het zo heel erg warm was, zag ik hem stiekem door de heg heen klimmen. Eerst stond hij op de rand van de plantenbak. Toen balanceerde hij op een tak in de heg die was afgeknipt. Vervolgens stak hij zijn kop tussen het gebladerte. Om zich na heel even balanceren, met gevaar voor eigen leven, tussen het gebladerte te gooien. Ik zag een siddering door de heg gaan. Er viel een blaadje naar beneden. En weg was Tom. Verdwenen tot etenstijd.

Ongeveer tegelijkertijd zat er een dubbelganger voor de deur. Net zo zwart als Tom, ook een witte bef en witte sokjes. En hij bleek net zo luid te jammeren om eten. De eerste paar dagen stuurde ik hem weg. Daarna vroeg ik me af of zijn baasje misschien met vakantie was. En na een week gaf ik hem toch maar wat brokjes, die hij gretig naar binnen schrokte. Het arme dier! Hij zou terug naar huis moeten! Maar waar was dat? De ingebouwde chip gaf uitkomst. Er stond een naam in en een adres. Ik werd er blij van en beloofde de dubbelganger dat hij snel weer naar zijn baasje zou gaan. Alleen nog even bellen en een afspraak maken.

Baasje bleek thuis. En heel erg boos. Hij wilde niet gevonden worden. En al helemaal geen kat meer terug. Dus nu heb ik een aanbieding: wie wil een lieve, zwart-witte ex-kater adopteren?