Column Erina: Buur-kater

Het was nog lente, een mooie, koele lente, toen ik met een spade en een blikje energiedrank een prachtig gat groef in mijn voortuin. Er moest een waterpartij komen waaraan je kon zien dat ik oog had voor het klimaat. Een vijver, die een heuse waterberging is. Dus maakte ik niet alleen een riant gat, maar begroef ook vanaf de regenpijp een nieuwe rioolbuis. Die zou het regenwater rechtstreeks naar de vijver laten stromen. Elke druppel regenwater zou als vanzelf van het dak rollen. En via de regenpijp, uiteindelijk ongezien door de nieuwe buis, in mijn vijver eindigen. Als sieraad voor het milieu en modern watermanagement, zomaar in mijn tuin. 

Het werd prachtig. De vijver werd waterpas en voor de rand sleepte ik grote stenen aan die ooit onderin de Maas werden gepolijst door het altijd stromende rivierwater. En ik werd een vissen-kenner. Ik kocht twee Mona Lisa’s en twee Sarasa’s. Bovendien wat zuurstofplanten, zodat het oranje van de vissen werd afgewisseld met groen en blauw. Nog nooit had ik zoiets moois gemaakt voor het klimaat. 

De hitte van de afgelopen weken bezorgde mij hoofdpijn. Met lede ogen zag ik het waterpeil in mijn vijver langzaam zakken. De vissen moesten het met steeds minder water doen, maar ik wist niet of het gezond was als ik ze zou bijvoeren met kraanwater. Ik twijfelde en keek naar de buienradar. 

Afgelopen weekend hadden we eindelijk geluk. Het ging waaien. Het werd donker. Het rommelde luidruchtig. Ik had me op een droog plekje genesteld om te kijken hoe mijn vijver gevuld zou worden door een natte kletterbui die in alle hevigheid losbarstte. Het water droop van de pannen, via de goot, door de regenpijp, zo de vijver in. Heerlijk! Je zag het peil stijgen. De bui duurde, het water steeg tot ongekende hoogte. 

Toen de vijver vol was, hoosde het nog steeds. De stroom van het dak bleef komen, terwijl er snel plasjes aan de rand van de vijver kwamen. Langzaam ontstond een stroompje van de vijver, door de tuin, richting de heg van de buren. Er zat een goede vaart in, de buurtjes zouden zéker blij zijn met het extra water.

Tot ik zag dat de sliert die door mijn tuin glinsterde, niet alleen regenwater was. De waterplanten heb ik laten liggen. De vissen heb ik paniekerig bij elkaar geglibberd. Vóór ze onder de heg door dreven naar een stilletjes wachtende, dikke buur-kater.