Column Erina: Vooruit

We zouden tien dagen in de zon gaan luieren. Dagelijks genieten van een All-in vertroeteling. ’s Morgens opstaan met een ontbijtbuffet. Daarna met koffie en koek aan het zwembad, in de middag te vervangen door een wijntje. Om tegen vieren een aperitief te drinken, zoetigheid te snoepen en na zevenen de rest van de avond alle gerechten van het dinerbuffet uit te proberen. Ik had er echt zin in. 

Tot we niet meer mochten vliegen en het zon-geluier onbereikbaar werd. Toch wilden we even iets anders. De ouders van een kennis van een vriendin bleken een prachtige camper te hebben die we mochten lenen. Het was een kleintje werd gezegd, en niet een van de nieuwste. De domper van de vakantie die niet doorging was meteen vergeten. Ik vond op zolder een slaapzak, had nog een plastic kinder-serviesje achter in de kast, en we gingen op weg naar de kampeerauto. 

De trotse eigenaars ontvingen ons enthousiast. Ze waren al een beetje op leeftijd met hun 84 jaren, maar nog altijd vief en vrolijk. Vooral toen ze ter bestrijding van hun midlifecrisis zelf dit juweeltje hadden gebouwd. We werden meegenomen de tuin in. Diep verscholen tussen de bomen, via een achterom-paadje van stuivend zand, kwamen we bij een schuurtje. Daar stond hij te stralen: een vw- bus die er uit zag alsof hij nog op Woodstock was geweest. Zelf geschilderde bloemen op de neus, een stralende zon op de achterkant. En binnenin een emmer met een deksel die dienst deed als wc. 

Ik weet niet of ik het busje een camper zou noemen, maar het was mooi weer en er kwam een lang weekend vrij aan. We gingen dus gewoon op pad. Na pakweg tien kilometer was ik er aan gewend dat er steeds werd gezwaaid en dat alle auto’s ons gezellig toeterend inhaalden. Je raakt vanzelf relaxed als je maar dik negentig kilometer per uur kunt. 

Na een uurtje of twee parkeerden we de bus op een parkeerplaats voor een kop koffie in het wegrestaurant. Daarna wegrijden, lukte niet meer. Wat we ook probeerden, we kwamen geen millimeter van onze plek. Wanhopig belden we de eigenaren om te vragen of zij ons konden helpen. O, klonk het verschrikt. “Hadden we niet gezegd dat je altijd vóóruit moet blijven rijden? De achteruit is al zolang kapot, dat wij er wel aan gewend zijn.”