Column Erina: Mail

Nee hoor, ik ben niet ziek. En ja hoor, ik was van plan dat te blijven. Dus werk ik sinds deze week gezellig thuis. Ik bezet inmiddels een vast deel van de keukentafel, waar ik mijn laptop heb geparkeerd vlakbij de koffiezetter. In de middag komt de zon precies tot mijn stoel. Het zit heerlijk. En soms werkt het ook geweldig. 

Mijn agenda staat vol met vergaderingen en overleggen. Die verdwijnen natuurlijk niet als er opeens een virus opduikt. Dus wil mijn baas voortaan skypen. Je moet je aanmelden om mee te mogen doen. Daarna moet je inbellen. In een speciaal vakje kan je namen en nummers van collega’s intypen met wie je wilt spreken. Daarna gaat de laptop voor je aan de slag. Hij belt zich suf naar iedereen. En dan plots verschijnen er de meest vreselijke hoofden in beeld.

Ik heb nooit geweten dat mijn collega’s er zo beroerd uit kunnen zien. De een lijkt rechtstreeks uit zijn bed gestapt. De ander ziet zo bleek dat je spontaan bang wordt via de videoverbinding een virus van hem te kunnen krijgen. En dan heb je nog de collega die er altijd al goed uitziet. Zij lijkt zich te hebben voorgenomen ook nu de mooiste dame van de groep te zijn. Nou moet ik zeggen, ik ben geen concurrentie voor haar. Aan de keukentafel heb ik tegenlicht, dus ik ben tijdens het overleg niet meer dan een overbelichte witte vlek. 

Maar geluid kan ik wel maken! Telkens als ik met een papiertje verschuif, kraken de verbindingen alsof ik in een zak chips grijp. Mijn mooie collega heeft een stem als een botte rasp, terwijl mijn net-uit-bed collega onverstaanbaar bromt. De andere twee collega’s zijn zo verbaasd van wat ze zien en horen, dat ze sowieso niks zeggen.

Als de vergadering echt gaat beginnen, is dat het startsein voor vijf mensen om tegelijk te gaan praten. En na drie woorden weer tegelijk te stoppen. Twee seconden stilte later, beginnen weer vijf stemmen tegelijk te praten. Dat herhalen we een keer of drie. 

Om beurten praten en naar elkaar luisteren, is een absolute onmogelijkheid voor skype. Je kunt geen rijtje langs wie iets wil zeggen. De verbindingen voegen hun eigen geluid toe. De beelden schokken van de een naar de ander. Toen mijn hoofd om onverklaarbare reden veranderde in blokjes om daarna op te lossen in het niets, heb ik mijn laptop dichtgeklapt. Ik stuur later wel een mailtje.