Column Erina: Flappie

Ik werk in de stad. Of eigenlijk aan de rand van de stad. Op de hoek van de straat ligt een stukje groen. Het is over en vergeten. Vroeger stond er een bordje dat het verboden was om op het gras te lopen. Maar sinds iedereen de verkorte route naar de overkant neemt, loopt er een modderig paadje en is het bordje verdwenen. 

Sinds kort is mijn baas hobbyboer geworden. Ik zou tenminste geen andere reden weten waarom opeens ons mooie stukje gras is afgezet met gaas en er een Pipo-wagen-op-wielen op is gezet. Er zitten wat mini-deurtjes onderin, die ‘s morgens door de portier worden geopend. En dan is het feest! Minstens veertig kippen tokken naar buiten, buitelen over elkaar heen op weg naar de voer- en waterbakken. Zo beginnen ze aan een dag vol wormen, grassprietjes en ander groenvoer. Tussendoor loopt een haan. Af en toe kukelt hij wat. Tussen al die dames zie je hem niet eens. Hij mag dan haan zijn, indruk maakt hij niet. 

De kippen verwerken alle lekkers en buitenlucht in hun bruine lijf en produceren er prachtige net-zo-gekleurde eieren van.

Je kunt ze kopen. Per tien in een doosje aan de eier-automaat. Ik heb ze nog niet geproefd, want ik vergeet telkens opnieuw mijn kleingeld. Aan pinnen doen de vrolijke dames niet, want daar is de eierautomaat niet op toegerust. Wie de geldbus elke avond leegt, is mij nog steeds een raadsel. 

Sinds de dames vrolijk rondscharrelen, vind ik op straat en in de berm allerlei lekkers. Zo lag er vanmorgen een heerlijke appel te glanzen. Ik heb hem opgeraapt en in tweeën gebroken. Samen met een collega hebben we er de dames mee verrast.

Het werd een dolle boel. De kippen vlogen met z’n allen op de traktatie af en pikten niet alleen in de appel. Het duurde enkele rond dwarrelende veren, een heleboel kip op een kluitje, en wat gekakel van de haan die de boel echt niet onder controle had. Toen was de appel op en kon ik zelfs het klokhuis nergens meer vinden. 

Intussen verschijnen er ook op het prikbord oproepen om afval van je groenten en fruit mee te brengen naar kantoor. Zo willen we ook voor de dames-met-een-heer een heerlijk kerstmaal regelen. De portier verzamelt alles en probeert een mooi drie-gangen-menu samen te stellen.

Toch maak ik me heel voorzichtig een beetje zorgen. Het zijn zulke leuke, lieve, tamme dames. Ik hoop dat niemand denkt dat ze Flappie heten.