Ik ga bij papa wonen….

Kinderen kunnen heel vervelend gedrag vertonen na een scheiding. Het omgekeerde, dat kinderen “te lief” worden, zie je ook heel vaak. Ik heb dat heel vaak gezien bij mijn werk bij de kinderbescherming, maar ook nu hoor ik nogal eens dat ouders niet in staat zijn om te zien hoe zij hun kinderen betrekken in de strijd.

Ik herinner me het jongetje wat uit medelijden bij papa ging wonen, omdat papa anders zo alleen was. Zijn zusjes bleven bij hun moeder. Dat hij zich zelf bij zijn vader wat alleen voelde, telde niet. Deze papa huilde vaak in aanwezigheid van zijn zoontje.

Ouders zeggen dan “ik wil eerlijk zijn”, maar eerlijk zijn is iets anders dan je overgeven aan je emoties.

Ik denk dat zowel vaders als moeders in staat zijn (vaak zonder dat ze het zelf door hebben) hun kinderen te bespelen. Vaders die moeder beschuldigen dat zíj de scheiding heeft gewild en niet híj. Moeders die zeggen dat het papa niet interesseert hoe het op school gaat en die zogenaamd “vergeten” papa te informeren over belangrijke zaken.

Sommige kinderen geloven dat en gaan zelfs de afwezige ouder haten en uitschelden (PAS-syndroom). Andere kinderen doen dat puur om moeder tevreden te stellen en doen het omgekeerde bij vader. Het is heel lastig om te ontdekken wat kinderen nu ècht van binnen willen/voelen.

Ook als ouders op zichzelf het niet slecht bedoelen merk ik toch vaak dat zij alleen datgene horen wat zij wíllen horen. Bv. de moeder die denkt dat haar kind niet naar vader wil, omdat het huilt.

Maar soms huilen kinderen omdat zij voelen dat zij klem zitten, uit medelijden met de andere ouder, of huilen ze uit medelijden met de moeder, die zij nu verdrietig zien. Soms huilen ze omdat ze wilden dat hun ouders niet zo’n ruzie maakten. Of dat ze wensen dat men weer bij elkaar gingen wonen.

Loyaliteit is zó verschrikkelijk ingewikkeld.