Op de koffie bij... Toon van Kessel
Op de koffie bij... Toon van Kessel

Op de koffie bij... Toon van Kessel

Op de koffie bij

“Toch zit ik niet meer zo ver weg als vroeger, door de communicatiemogelijkheden; skype, mail en telefoon, komen de bezoekers makkelijker en heb ik goed contact.”, vertelt Toon vanuit een makkelijke stoel in Vorstenbosch. De afgelopen maand was hij bij familie en kon iedereen weer even bijpraten, kreeg hij een gezondheidscheck en nu gaat hij 1 september terug naar Zambia, waar hij met een gerust hart weer aan de slag kan.

En wat is dat dan, waar hij mee aan de slag kan?

Met wie werkt hij en waar? Genoeg vragen die bij me opkomen wanneer ik tegenover hem zit. Toon vertelt en zijn dagindeling, de succesverhalen, maar ook de schrijnende verhalen komen aan bod. Genoeg om verder te lezen, want wie weet is dit waar je je steun aan zou willen geven door een donatie te doen, zodat Toon met zijn collega’s de kinderen kan blijven voorzien van educatie en hoop, in hun ‘Home of Hope’.
Een thuis voor getraumatiseerde, mishandelde of verwaarloosde kinderen. Samen met twee collega’s, een pater van 45 jaar (Duitser) en een broeder van 40 (Pool) hebben ze de leiding over een parochie. “Iedere morgen staan we om 5.00 uur op, we mediteren/bidden en om half zeven is er een Heilige Mis, waar ook mensen uit de sloppenwijken naar toe komen. Hierna is er ontbijt en tijdens de voormiddagen worden vergaderingen voorbereid, ontvangen we mensen die hun moeilijkheden bespreken en graag advies willen.”, somt Toon zijn bezigheden op. ‘s Middags zijn meestal vergaderingen en gaan ook de bezoeken door, er is genoeg te regelen. Het terrein met de muur eromheen - voor de veiligheid - heeft ook beveiligers. Er staan woningen, een school, de kerk en een opvang voor jongeren. Deze werken allemaal op zichzelf, maar de overkoepelende organisatie; bouw, verbouw, financiële zaken, enzovoort, hebben de paters en de broeder als verantwoordelijkheid.

Maandag is de rustdag, na de drukke zondag met de diensten, begint de ‘werkweek’ dinsdag weer van vooraf aan. Alles om de ‘Home of Hope van St. Lawrence’ draaiende te houden.

Home of Hope St. Lawrence
Als team heeft Toon met zijn collega’s een doel. Zoveel mogelijk mensen helpen binnen de parochie. Ze spreken alle drie de taal van de bevolking en staan hierdoor ‘tussen’ de mensen. De kinderen, de straatkinderen van de sloppenwijken, grenzend aan hun terrein – hun thuis - zijn de grootste zorg. Wanneer deze kinderen vanuit de bush naar de ‘stad’ komen, waar ze denken de bevrijding te vinden, komen ze in plaats daarvan in de sloppenwijken terecht. Wanneer de kinderen hier nog maar kort zijn, is er nog een kans om ze eruit te halen en ze weer naar huis te kunnen brengen. Dit zijn kinderen tussen de 9 en 15 jaar, zijn liftend naar de stad gekomen en sommigen zijn ziek (hiv), hebben geen thuis meer of zijn thuis verwaarloosd.
De broeder gaat de sloppenwijken in en zoekt naar nieuwe jongeren, de mensen kennen hem en kunnen de nieuwelingen vaak wel aanwijzen. Hij probeert ze mee te nemen naar de Home of Hope, waar ze opgevangen worden, te eten krijgen en naar school kunnen.
“Intussen kunnen wij gaan zoeken naar de ouders, naar hun thuis. Onze opvang wordt als een van de beste gekenmerkt in de omgeving. We zijn geen weeshuis, maar echt een ‘Home of Hope’ met als doel de kinderen weer terug bij hun familie te krijgen of groot te brengen tot ze gaan werken.” Toon is terecht trots op deze werkwijze, welke een dankbare taak geworden is.
Mocht het zover komen dat ze naar huis gaan, worden ouders en kind geholpen, zodat het deze keer beter zal gaan en ze hoop voor de toekomst hebben. De succesverhalen; daar doen ze het voor.

Helaas gaat het ook wel eens anders, zoals zo’n 40% van de kinderen die weer weglopen naar de sloppenwijken. “Het eerste verhaal wat ze vertellen is nooit waar”, vertelt Toon, “ze moeten eerst leren wat eerlijk zijn is.”
Een parochie van ruim 40.000 mensen op een vijf hectare groot gebied zorgt voor veel werk. Op de school - ook op het terrein - hebben de zusters de leiding. De zusters werken samen met zo’n 40 plaatselijke leerkrachten. 1300 Leerlingen krijgen hier hun basisonderwijs. Dit alleen al is prachtig! Er is plaats voor 50 straatkinderen die hoop voor de toekomst geboden krijgen en daarnaast de vele parochianen die met hun zorgen en ellende naar de parochie kunnen komen voor advies.

De 72-jarige Toon gaat weer voor twee jaar terug naar Zambia, zijn gezondheid is goed. Hij wil ook graag weer aan het werk: “Zolang ik het leuk vind en ik nog iets kan betekenen; sociaal, godsdienstig of op wat voor wijze dan ook, blijf ik het doen. Ik kom over twee jaar weer terug voor de gezondheidscheck.”, besluit Toon.
Natuurlijk is hij ook nog betrokken bij zijn vorige missiepost waar hij Stichting Lundazi Adoptieplan opzette.
Meer over het adoptieplan aids weeskinderen Lundazi te Zambia op www.lundazi-adoptieplan.nl.
Intussen kun Toon en zijn collega’s steunen met een donatie, zodat zij hun werk kunnen blijven doen, kijk voor meer informatie op www.stlawrencehomeofhope.org

Op de koffie bij... Toon van Kessel